Głęboka żółć - recenzja "The Strange Colour of Your Body's Tears"

Nie często zdarza mi się komentować film głośnymi okrzykami podczas seansu w pustym, ciemnym pokoju. Nie często również rozszalałe stado motyli wywraca mi z ekscytacji żołądek na drugą stronę. Takie fizyczne oznaki zakochania dopadły mnie wczorajszego wieczoru przy okazji kontaktu z najnowszym filmem duetu Helene Cattet i Bruno Forzani. Mowa oczywiście o "The Strange Colour of Your Body's Tears".

Mężczyzna wraca do domu po pewnym czasie nieobecności (wyjazd służbowy). Na miejscu okazuje się, że jego żona zniknęła. Tropy prowadzą do grupy ekscentrycznych mieszkańców - zamieszkałej także przez niego - secesyjnej kamienicy.

Fabuła, tak jak w poprzednim filmie duetu jest pretekstowa, jednak tym razem ma zdecydowanie większe znaczenie. O ile jednak "Amer" był niemal wyłącznie hołdem dla gatunku jakim jest giallo, tak nowy obraz ma znacznie większe pretensje artystyczne. Znowu nad całością czuwa duch Freuda, więc w pewnym stopniu jest to rozwinięcie tematu dosyć błaho potraktowanego w debiucie. Forma służy nie tylko wizualnym fajerwerkom lecz jest narracją i treścią samą w sobie. Ilość zadziwiających rozwiązań formalnych na prawdę robi wrażenie a całość podporządkowana jest odgórnie przyjętej ideii. Bzdury wypisują ci, którzy twierdzą, że "The Strange..." nie oferuje nic poza ucztą kolorów i operatorskich tricków. Każda scena wypływa z poprzedniej, każda sekwencja jest uzasadnieniem innej. W pewnym momencie bohater otwiera pewne tajemnicze pudełko. Znajdują się w nim przedmioty, których znaczenie będzie symbolicznie przenoszone na bohatera, formę filmu i całą historię. Myślę nawet, że to pudełko jest jednym z kluczy do rozszyfrowania całości. Oczywiście grają również kolory i to od pierwszych minut. Nie tylko filtry i światło, ale także stroje czy biżuteria. Wszystko ma tutaj swoje miejsce i jest uzasadnione. Świetnym i jednocześnie prostym zagraniem było umiejscowienie całej akcji w obrębie jednego budynku, co zawsze stwarza ciekawe możliwości narracyjne i jednocześnie potęguje kafkowski klimat osaczenia, tajemnicy i niebezpieczeństwa.



Bardzo dziwią mnie słabe recenzje tegoż filmu. Na Rotten Tomatoes ma zaledwie 48% świeżości, na polskich stronach również bez zachwytu. "Przerost formy nad treścią". Drzewa zasłaniają las? Wystarczy zobaczyć pierwszą "retrospekcję" (czy to jednak na pewno jest retrospekcja?). Mężczyzna kocha się ze swoją żoną, spoglądając co chwile na kobietę namalowaną na suficie. W pewnym momencie wywierca dziurę w głowie "malunku" i próbuje dojrzeć co znajduje się za nim. W końcu przedostaje się na piętro wyżej i zagląda przez wywierconą dziurę na swoją żonę - znajduje się wtedy "w głowie" namalowanej kobiety. Jest ciemno, nic nie może dojrzeć a chce się porozglądać. Prosi żonę o zapałki. To esencja i zamysł tego filmu. Ten krótki fragment mógłby spokojnie funkcjonować jako genialna krótkometrażówka. Albo scena powtarzająca się kilka razy. Moglibyśmy zapytać - po co? Ale przecież w tajemniczym pudełku znajduje się m.in. rosyjska matrioszka, w której wnętrzu znajduje się "coś" bardzo istotnego.
Atmosfera filmu przywodzi na myśl sen, o czym twórcy uprzedzają nas już na samym początku. Pierwsze ujęcie - śpiący główny bohater. Bardzo dużo tu również czystego surrealizmu z najwyższej półki, który świetnie wpasowuje się w estetykę obrazu. Całości dopełnia genialna, idealnie pasująca do klimatu giallo muzyka.  Nawet momentami kojarzy się trochę z dokonaniami Goblinów, odpowiedzialnych za muzykę do klasyków mistrza gatunku - Dario Argento.

Przydało by się teraz coś napisać o wadach jednak... żadnych nie znajduję. "The Strange Colour of Your Body's Tears" jest dla mnie obrazem idealnym, tworem stu-procentowo filmowym. Twórcy wykorzystują język kina w pełni. Czuć w tym filmie lekkość i zabawę, nie ma tutaj żadnej walki i przepychanek z kamerą. Film wciągnął mnie bez reszty. Już po kilku minutach siedziałem z otwartymi ustami i nie zamknąłem ich aż do napisów końcowych. Pomysł atakuje pomysł przez co nie ma nawet czasu na oklaski, bo już zaabsorbowani jesteśmy kolejną sceną. Jak dla mnie - największe przeżycie filmowe tego roku. Najwyższa nota.